Dat is de basis van liefde. Ik geloof erin dat als je van iemand of iets houdt, je ook bereid moet zijn dat los te laten.
Krampachtig vasthouden aan iets of iemand uit angst niet beter te krijgen, is blokkeren dat een beter baan, huis, partner, vrienden enzovoorts je leven binnen kunnen treden. Die plek is immers nog bezet door datgene waar jij je aan vastklampt.
Vanuit de maatschappij wordt ons geleerd vooral vol te houden. Niet op te geven. Dat vasthouden ons sterker maakt.
Een mooi principe vind ik dat. Echter, vergeten we dan niet dat de natuur gebaseerd is op het principe van verandering? Met dat principe in gedachte komen we er ook achter, dat krampachtig vasthouden aan iets per definitie niet altijd bijdraagt aan onze groei, laat staan dat het vasthouden vanuit pure liefde komt.
Als je liefde voorop stelt en alle maatschappelijke kaders laat voor wat ze zijn, maak je het voor jezelf mogelijk om vanuit oprechtheid naar de situatie te handelen. Dit wil zeggen dat je je ervan bewust wordt dat we steeds veranderen, groeien, sterven en opnieuw geboren worden. Als je meegaat in deze stroming wordt het niet meer essentieel kost wat kost te behouden wat je nu hebt, nee, de focus komt dan te liggen op het kijken naar wat jou het meest doet groeien en meer liefde in je vrij maakt. Als we een stap verder zetten betekent dit dat we bereid moeten zijn puur en alléén te luisteren naar onze intuïtie. Dit vraagt op zijn beurt om het vertrouwen dat je daarmee de weg van je authentieke zelf volgt, dat je er bewust voor kiest je niet langer te verbergen achter culturele en maatschappelijke “muren” die je ervan weerhouden een liefdevolle en geïnspireerd leven te leven.
Hoe zou jouw leven eruit zien als je niet alleen durfde vast te houden, en jezelf de keuze gunde om los te laten wanneer dit beter blijkt?
Leef met Pit en Passie!
Mami
