Eind februari vertrok ik voor werk en studie voor een maand naar het buitenland. Ik ben een maand van huis dus wilde ik zoveel mogelijk spullen meenemen…Ik moet zeggen dat ik voor een week waarschijnlijk nog steeds even veel zou meenemen…dat even terzijde.
Ik mocht 20 kg inchecken. Wat doe je als je weet dat je intensiever gaat reizen? Juist, je investeert in een goede koffer. Met goed bedoel ik dus niet alleen kwalitatief goed, maar ook KWANTITATIEF GOED ;-).
Ik mocht dus 20 kg inchecken…Mijn koffer gaf op Schiphol 27,8 kg aan op de teller…oeps…7,8 kg teveel. De servicedame die me incheckt bood me aan om een aantal spullen uit de koffer te halen en deze als handbagage mee te nemen. Even voor de goede orde: een aantal spullen moest neerkomen op zo’n 5 kg…Ik dacht terug aan de moeite die ik had gedaan om deze koffer ingepakt te krijgen, nu vraagt deze lieve dame mij weer eens te gaan kiezen. 5 kg lichter moet het worden…Als ik dat had gekund had ik het wel thuis gedaan!!
Nee, ik betaal die 50 euro wel voor het extra gewicht, was mijn antwoord op haar vraag. Ze ging verder met de administratieve afhandeling om mij en de koffer ingecheckt te krijgen. Ze legt vervolgens mijn instapkaart op de balie, legt me mijn vluchtgegevens uit, ik bedankte hartelijk, wachtend op de 50 euro factuur voor de extra kilo’s. Ze keek me aan en zei: "Ik wens u een fijne vlucht mevrouw, de rest is prima zo!" Met andere woorden: ik hoefde niet te betalen voor die 8 kilo’s die ik niet wilde missen tijdens mijn verblijf in het buitenland.
Vol verbazing bedankte ik haar nogmaals hartelijk (lees buigend). Ik liep met een brede glimlach op mijn gezicht weg, naar bovenkijkend, alles bedankend wat hieraan heeft bijgedragen…Ik weet trouwens niet waarom ik naar boven keek, het had ook de grond onder me kunnen zijn.
Wat de dame (nog) niet wist, was dat mijn lieve man de auto aan het parkeren was, en daarna mij zou komen uitzwaaien met een extra koffer met nog eens 8 kg, de tas vol schoenen niet te vergeten. Ik kon alleen volop hopen dat dezelfde dame niet bij de gate zou staan voor de laatste checkin. Raad je het al? YEP! Dezelfde dame stond daar in volle glorie de paspoorten en tickets te controle om de passagiers vervolgens goedkeurend een fijne reis toe te wensen.
Ik zat inmiddels te bedenken hoe ik haar ga verklaren dat ik nu werkelijk op een bagagekapstok lijk met troley, handtas, twee schoudertassen inclusief laptop en oh ja niet te vergeten mijn gele SeeBuyFly tas. Ik kreeg het warm, en dat kwam niet door het tropisch Hollandse weer. Zou ze me nu vooralsnog extra laten betalen voor deze kilo’s, of zou ze me alleen een “foei” geven?
De rij werd korter, ik was bijna aan de beurt. Plots hoorden we tring-tring…DE TELEFOON GING!! Zij draaide zich om en snelde naar de telefoon, ze nam hem op, en begon te praten met haar RUG naar de passagiers toe. Ik was aan de beurt bij haar collega, Pieuh! Saved by the bell! Ik vond dit samenspel van omstandigheden te toevallig om toevallig te zijn. Ik moet er wel bij zeggen dat ik sowieso niet in toeval geloof. Ik kijk wederom naar boven, glimlach en fluister “DANK JULLIE WEL”.
Ik kan de reis in alle vertrouwen beginnen! Na aankomst kwam mijn koffer er als eerste uitgerold, ook toevallig!
