Moeder is God nummer twee

Voor mijn verjaardag had ik één van mijn favoriete boeken cadeau gekregen van mijn broer. Een boekje met allerlei Afrikaanse gezegden.  Een prachtig boekje dat mij herinnert aan de wijze woorden die mijn oma, moeder en andere familieleden met mij delen, allemaal gehuld in mooie metaforen. 
Eén  van de vele mooie uitspraken uit dit boek is “moeder is God nummer twee”.
Het maakte mij bewust van de rol die onze ouders en andere opvoeders in onze levens spelen. Dit gezegde doet vermoeden dat behalve God (in de breedste zin van het woord) de moeder (c.q. ouders) in eerste instantie de allerbelangrijkste personen zijn in iemands leven. Als Gods wil wet is, zou de wil van jouw ouders direct daarna volgen.  Wat in feite logisch is, gezien de zorg die zij dragen.  Deze begint al op het moment dat ze ontdekken zwanger te zijn. Hun verantwoordelijkheid en actieve inzet verandert en neemt een andere vorm aan in de verschillende fases van je leven, de basisregel van hun rol blijft.  

Het is een zegen als je liefdevolle ouders hebt. Ouders die zich, met vallen en opstaan, steeds voor de volle 1000% inzetten om te zorgen dat jouw kans op een gelukkige toekomst zoveel mogelijk  wordt vergroot. Ze zorgen voor eten en onderdak, doen hun best jou het verschil te leren tussen goed en kwaad, veiligheid en gevaar.

Als kind wordt er gedurende dit proces voornamelijk één ding van je verwacht: dat je medewerking verleent: luisteren en gehoorzamen.  Dat is in sommige gevallen een probleem.  Hoe goed jouw ouders het ook bedoelen, er bestaat een mogelijkheid dat ze andere aspiraties voor jou hebben dan jijzelf. Dat de definitie van een ideale baan, partner, huis, kapsel of gewicht voor jou in hun ogen anders is dan bij jou.

Nu heb je jaren lang geleerd "rekening te houden" met hun wensen voor jou, hiermee kan er een interne strijd ontstaan tussen jouw dromen, hun wensen en jouw behoefte om hen niet teleur te willen stellen. 

Ik ken genoeg voorbeelden van mensen die moeiteloos de wensen van hun ouders opzij kunnen schuiven en hun eigen weg volgen. Of van ouders die hun voorkeur uitspreken zonder deze op te dringen. Er zijn ook groepen waarvan de ouders alles aan het kind zelf overlaten, ze bemoeien zich simpelweg niet met het leven van hun nakomelingen.

Wat nu als je onderdeel uitmaakt van de groep, waarvan de ouders, met de allerbeste intenties, je “dwingen” om hun wil op te volgen? Bijvoorbeeld een kind dat graag een artiest wil, wordt afgeraden dit te doen: “de arbeidskansen zijn niet geweldig hoog lieverd. Je kunt beter een baan zoeken waar je meer zekerheid hebt.” Je ouders willen in dit geval simpelweg dat je iets gaat doen waarmee je de rekeningen kunt betalen. Er moet tenslotte ook brood op de planken komen.

Sommigen gaan rebbeleren, doen JUIST datgene wat de ouders niet willen, “ik zal laten zien wie hier de echte baas is”. Ben je juist gehoorzaam ingesteld, dan wordt de toestemming van je ouders voor jouw daden belangrijker dan het volgen van je eigen weg, de weg naar je dromen. Je wilt je ouders tenslotte niet de rug toekeren, en misschien wil je ook gewoon niet anders dan hen zijn, of ze uitdagen, mijn hele familie heeft dat beroep en dat zal ook voor mij gelden, een dubbeltje blijft een dubbeltje. Dus in plaats van het volgen van jouw dromen, geef je het op en volg je het zekere pad, waar je geld kunt verdienen. Jouw eigen verlangens belanden in de vriezer, worden slechts fantasieën, een vluchtplaats tijdens donkere dagen.

Ik kan je niet genoeg zeggen hoe vaak ik tegen een versie van dit verhaal loop, te vaak in ieder geval.  Het is een universele thema dat, denk ik, in allerlei vormen sinds mensenheugenis bestaat.

Welnu. Onze ouders, het grootste deel daarvan, houden van ons. En de manier waarop ze die Liefde tonen is door te willen dat we gezond zijn, door de juiste personen geliefd worden en dat we financiële zekerheid hebben. Echter in dat proces, wat veel ouders doen, zonder het te weten, is deel te nemen aan het doden van onze dromen.

Het is heel normaal voor een ouder om te willen dat zijn kinderen veilig en beschermd zijn, met voldoende voedsel en een veilig onderkomen. De uitdaging is, dat velen voor het "zekere" pad kiezen, omdat ze denken dat dit automatisch zal leiden naar een gelukkiger leven.

Door de huidige economische situatie zien we overduidelijk een steeds meer verschuivende arbeidsmarkt en daarmee de financiële zekerheid. De banen die onze ouders in het verleden als veilig en zeker beschouwden voor hun kinderen verdwijnen net zo hard als de banen die minder zekerheid bieden.

Vroeger stelde een werknemer zichzelf de vraag “wat kan mijn baas mij geven?”. “Welke waarde kan mijn werkgever toevoegen aan mijn leven?”. Dat wil zeggen: wat zijn de voordelen voor mij?, is het een veilig bedrijf, heb ik "werkzekerheid", enz. De verschuiving in de huidige arbeidsmarkt is juist dat een werknemer zich zou moeten afvragen hoe hij of zij van waarde kan zijn bij zijn werkgever. Met andere woorden: “hoe kan ik een probleem in de wereld oplossen of minder maken door dit werk te doen?” En diep van binnen, is wat we allemaal willen.
Een vervullend leven creëren waarin we daadwerkelijk een bijdragen leveren aan de maatschappij en daar ook plezier en passie in ervaren. Het gebeurt zelden dat je net zoveel plezier vindt in een opgelegde hobby als in de hobby die je zelf hebt uitgekozen. Kies je voor jouw dromen dan kies je ervoor om te leven om te werken en niet te werken om te leven. Elke keer als je ervoor kiest jouw dromen op te geven,  en voor het “zekere" pad  van je ouders of wie dan ook te gaan, kies je ervoor om te werken om te leven.

Het is mooi om niet de goedkeuring van onze ouders nodig te hebben. Dat je naar hun advies kunt luisteren, maar uiteindelijk het maken jouw eigen keuzes steeds weer op jouw dromen, visie en doelen baseert.  Je eigen hart. Dit is een noodzakelijke stap voor iedereen die zijn dromen niet alleen wil dromen maar ook daadwerkelijk wil gaan LEVEN. Doe je dat niet, dan loop je het risico jouw dromen te doden. En dat wil niemand.

Onze ouders houden van ons. Dit is geen kwestie van wie wel of geen gelijk heeft in wat goed voor ons is,  het is eerder een oproep om het leven op een andere manier te benaderen, een manier waarop het leven dat je leeft door jezelf goedgekeurd wordt en niet alleen door jouw ouders.

Dus aan jou de vraag: Hoe zou jij ervoor kunnen zorgen dat jouw leven op jouw eigen goedkeuring gebaseerd is?  Welke meningen van buiten zou je meer naast je mogen leggen zodat je vrij jouw dromen kunt volgen?

In liefde,

Mami Veza
*********************************************************************************Wil jij weten hoe je jouw dromen om kunt zetten in resultaten? Ga naar www.mamycoaching.nl voor meer tips en handvaten over hoe je dromen en doelen omzet in actie en resultaten.